Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

1. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho;
2. At hoc in eo M.
3. Hic nihil fuit, quod quaereremus.
4. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.

Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Duo Reges: constructio interrete.

Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed quod proximum fuit non vidit. Non igitur bene. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest.

Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Cui Tubuli nomen odio non est? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

• Duo enim genera quae erant, fecit tria.
• Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;
• Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
• Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Verum hoc idem saepe faciamus. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Tubulo putas dicere? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cave putes quicquam esse verius. Quod totum contra est.

Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Quibus ego vehementer assentior. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.

An hoc usque quaque, aliter in vita?

Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;